ZELF(in)BEELD

Achttien vrouwen lieten zich onderdompelen in de wereld van de portretfotografie. De Gentse fotografe Hilde Braet wijdde hen in in de verschillende genres van de (zelf)portretfotografie en de mogelijkheden om een zelfportret te maken, waarbij ze hen ook motiveerde om actief over zichzelf na te denken. Ze vroeg de vrouwen een voorwerp of accessoire naar de workshop mee te brengen dat iets over henzelf vertelde.

Mensen worden over het algemeen verondersteld vrolijk te lachen op foto’s. Maar is een lachend gezicht niet gewoon een ander masker? Is het echt nodig om te proberen te behagen, of is een krachtige, expressieve foto aantrekkelijker? ‘La beauté sera convulsive ou ne sera pas’, zei André Breton in Nadja (1928). Het soort fotografie dat echt een blijvende indruk maakt, is de fotografie die weigert zich te conformeren. Braet motiveerde hen dan ook om portretten ‘met karakter’ te (laten) maken.
Na afloop nodigde ze iedereen uit voor een interview, waarbij ze de intrinsieke en instrumentele effecten van de fotografieworkshop onderzocht (eerst zonder, daarna met de geselecteerde foto). De vrouwen zeiden allemaal dat ze veel geleerd hadden over fotografie. Ook hadden ze intensief nagedacht over hun zelfbeeld en hun positie in de sociale context. De meesten hadden een groter zelfbewustzijn en een goed gevoel over zichzelf aan de workshop overgehouden.

Door hun expliciete toestemming te geven om hun portretten te publiceren en tentoon te stellen, dragen ze bij tot het vergroten van hun zichtbaarheid in een maatschappij vol vooroordelen en stereotypen over vrouwen boven de 45.

Het project werd gerealiseerd met de steun van het Vermeylenfonds.